De hypotheekregels zijn de laatste decennia enorm veranderd. Voor starters op de woningmarkt is het keuzepallet behoorlijk ingeperkt, en daardoor lijkt het alsof het “hypothekenlandschap” heel eenvoudig is geworden.

Hoe anders is het als je al een eigen woning hebt gehad. En zeker wanneer je bent gescheiden en mogelijk met je nieuwe partner opnieuw een woning wilt kopen. Dan heb je ineens te maken met erg complexe fiscale regelgeving. Regel je je hypotheek verkeerd in doordat er onvoldoende rekening wordt gehouden met je hypotheekverleden dan kan dat betekenen dat je de renteaftrek mist. Het kan dan zomaar zo zijn dat de woonlasten verdubbelen en de nieuwe start geen droom blijkt te zijn.

Dat belastingregels wijzigen is onontkoombaar. In Nederland is het gebruikelijk dat mensen die door die veranderende regels teveel nadeel ondervinden er een uitzondering gemaakt wordt. De trend om ons belastingstelsel eenvoudiger te maken wordt door de “overgangsregelingen” juist alleen maar complexer. Een voorbeeld daarvan is dat mensen die in het jaar 2012 al een hypotheek hadden en die gaan verhuizen de helft van de nieuwe hypotheek nog in een aflossingsvrije variant mogen afsluiten. Jonge mensen die voor het eerst een woning kopen mogen dat niet.

Mensen die gaan scheiden “erven” als het ware ieder de helft van het overgangsrecht. En bij het aangaan van een nieuwe hypotheek met een andere partner dienen beide delen weer bij elkaar gevoegd te worden om het “fiscaal juist” te doen. Dit geldt ook voor wat betreft de maximale duur renteaftrek van 30 jaar. Die wijziging is al sinds 2001 ingevoerd.